miércoles, 1 de mayo de 2024

La otra carta

Desde hace una semana que no se habla más que de la famosa carta que el presidente Sánchez por medio de las redes sociales ha dirigido a los ciudadanos en general. Se ha escrito y hablado mucho del contenido y de la oportunidad de ésta, también de las posibles estrategias políticas estrechamente relacionadas con la misiva. No tengo intención de polemizar ni de añadir más argumentos a favor o en contra de ella, los españoles ya nos hemos hecho una idea de todo ello y de lo que perseguía.

Hoy pongo el foco en otra carta, escrita hace dos años y objeto de mi artículo en este diario a finales de abril de 2022.

Con aquella otra carta dirigida al presidente Sánchez se adjuntaba un documento que contenía un amplio número de propuestas que tenían la finalidad de ayudar al Gobierno, repito de ayudar, en la difícil tarea de mejorar la vida de muchos españoles, especialmente en asuntos relacionados con la escalada de los precios de los alimentos, la electricidad, los combustibles...

Aquella carta dirigida a Pedro Sánchez, y en el documento que recogía las propuestas para ayudarle a acertar en políticas útiles y necesarias, se aclaraba que no solo partían de la iniciativa del principal Partido de la oposición, sino que “en su concepción y desarrollo han participado decenas de personas de la sociedad civil que, siendo conocedoras de esta iniciativa, han formulado sus aportaciones”.

Aquella carta nunca tuvo respuesta, o mejor dicho, la respuesta vino del desprecio a la misma y de la aplicación de medidas en dirección contraria a la que se le ofrecía, y lo que a mí personalmente me ha parecido más preocupante, la polarización de la política, la construcción de muros al entendimiento con quienes obtuvieron más representación parlamentaria y por tanto más respaldo ciudadano.

En aquella carta de hace ahora dos años, quien la firmaba, el líder de la oposición Sr. Feijoo, también le decía a nuestro presidente: “mi forma de entender la política es de entendimiento y, en mi opinión, ningún otro asunto es más urgente en este momento que trabajar juntos para fortalecer el presente y el futuro económico de los españoles.”

También le decía que lo deseable para muchos españoles sería que Ejecutivo y la alternativa de Gobierno trabajen juntos en los temas de estado, siendo anómalo no hacerlo y por ello le añadía “mi voluntad es cambiar esa política y sustituirla por otra que lo considere normal y habitual.”

Todos hemos vivido los sucesos acontecidos en estos dos últimos años y, dejando al margen ideologías y posicionamientos partidistas, podríamos coincidir en que los resultados de las políticas denominadas “progresistas” lo que han conseguido es que la sociedad se encuentre hoy más dividida, enfrentada y polarizada que hace ese breve periodo de tiempo.

De las distintas reacciones a los acontecimientos derivados de la decisión del presidente Sánchez, me ha parecido injustificable culpar al líder de la oposición de traspasar líneas rojas, embarrar el campo de juego y otras lindezas que no voy a reproducir.

Si las palabras de Sánchez este lunes al anunciar que sigue como presidente fuesen sinceras, y su deseo de mejorar la convivencia entre los españoles su prioridad, haciendo de su continuidad “un punto y aparte”, podría empezar por aceptar la invitación que desde hace dos años le brindó el líder de la oposición. Sinceramente no lo espero, y después de escucharlo, me temo lo peor.


A outra carta

Desde hai unha semana que non se fala máis que da famosa carta que o presidente Sánchez por medio das redes sociais ha dirixido aos cidadáns en xeral. Escribiuse e falado moito do contido e da oportunidade desta, tamén das posibles estratexias políticas estreitamente relacionadas coa misiva. Non teño intención de polemizar nin de engadir máis argumentos a favor ou en contra dela, os españois xa nos fixemos unha idea de todo iso e do que perseguía.

Hoxe poño o foco noutra carta, escrita hai dous anos e obxecto do meu artigo neste diario a finais de abril de 2022.

Con aquela outra carta dirixida ao presidente Sánchez anexábase un documento que contiña un amplo número de propostas que tiñan a finalidade de axudar ao Goberno, repito de axudar, na difícil tarefa de mellorar a vida de moitos españois, especialmente en asuntos relacionados coa escalada dos prezos dos alimentos, a electricidade, os combustibles...

Aquela carta dirixida a Pedro Sánchez, e no documento que recollía as propostas para axudarlle a acertar en políticas útiles e necesarias, aclarábase que non só partían da iniciativa do principal Partido da oposición, senón que “na súa concepción e desenvolvemento participaron decenas de persoas da sociedade civil que, sendo coñecedoras desta iniciativa, formularon as súas achegas”.

Aquela carta nunca tivo resposta, ou mellor devandito, a resposta veu do desprezo á mesma e da aplicación de medidas en dirección contraria á que se lle ofrecía, e o que a min persoalmente pareceume máis preocupante, a polarización da política, a construción de muros ao entendemento con quen obtivo máis representación parlamentaria e por tanto máis respaldo cidadán.

Naquela carta de hai agora dous anos, quen a asinaba, o líder da oposición Sr. Feijoo, tamén lle dicía ao noso presidente: “a miña forma de entender a política é de entendemento e, na miña opinión, ningún outro asunto é máis urxente neste momento que traballar xuntos para fortalecer o presente e o futuro económico dos españois.”

Tamén lle dicía que o desexable para moitos españois sería que Executivo e a alternativa de Goberno traballen xuntos nos temas de estado, sendo anómalo non facelo e por iso engadíalle “a miña vontade é cambiar esa política e substituíla por outra que o considere normal e habitual.”

Todos vivimos os sucesos acontecidos nestes dous últimos anos e, deixando á marxe ideoloxías e posicionamentos partidistas, poderiamos coincidir en que os resultados das políticas denominadas “progresistas” o que conseguiron é que a sociedade se atope hoxe máis dividida, enfrontada e polarizada que fai ese breve período de tempo.

Das distintas reaccións aos acontecementos derivados da decisión do presidente Sánchez, pareceume inxustificable culpar ao líder da oposición de traspasar liñas vermellas, embarrar o campo de xogo e outras lindezas que non vou reproducir.

Se as palabras de Sánchez este luns ao anunciar que segue como presidente fosen sinceras, e o seu desexo de mellorar a convivencia entre os españois a súa prioridade, facendo da súa continuidade “un punto e aparte”, podería empezar por aceptar a invitación que desde hai dous anos brindoulle o líder da oposición. Sinceramente non o espero, e despois de escoitalo, témome o peor.