miércoles, 20 de octubre de 2010

Al andar se hace Camino


Había oído a tantas personas contar sus experiencias realizando el Camino de Santiago, que ya tenía ganas. Y fue hace unos días cuando pude empezar a experimentar en mis propias piernas algunas de sus etapas.

Es verdad que tiene algo que engancha. Serán los paisajes que te rodean, será la soledad con tus pensamientos mientras avanzas y vences el cansancio, serán los hitos de piedra del camino que van indicándote los kilómetros que faltan para llegar a Santiago, serán los saludos de los numerosos peregrinos que están haciendo lo mismo que tú y que repiten sin cesar a su paso “buen camino”. Serán estas y otras cosas, pero si caminar es sano para el cuerpo, hacer el Camino es también saludable para el alma.

Siempre mantuve que todos los millones de euros que se invierten en un año santo deberían priorizarse en ofrecer un camino recuperado para el peregrino, una oferta de albergues y camas que no convierta cada etapa en una carrera para ver quién coge las plazas de alojamiento antes que los demás, una señalización adecuada y eliminar las todavía existentes muestras de feísmo urbanístico sembradas por las parroquias que atraviesa.

Si para ganar cada etapa del Camino hace falta esfuerzo e ilusión, en los caminos del futuro de España, parece que es suficiente con pactos a la carta de nuestro Presidente de Gobierno al que le basta con garantizar su permanencia, como dijo algún día, “como sea”. Pactos oscuros, de los que poco sabemos, pero que se resumen en ceder ante los que piden materias que hasta ahora eran incuestionables competencias del Estado, a cambio de que el inquilino del Palacio de la Moncloa tenga asegurado su alquiler durante los próximos 17 meses, es decir, lo que le queda a esta agónica legislatura.

Si completar 30 kilómetros en un día del Camino por momentos se hace eterno, aguantar 17 meses con sus días, semanas y horas empieza a parecerme insufrible. Y no son prisas como se dice desde el Gobierno, por llegar a gobernar, más bien es urgencia por cambiar el rumbo de las cosas. 17 meses mas caminado por rutas equivocadas, por direcciones prohibidas, por senderos al borde de barrancos, es algo que no nos merecemos los españoles. Supone dilapidar el esfuerzo de otras generaciones, enterrar muchos valores que nos transmitimos de padres a hijos y que ahora no sólo se desprecian sino que premian actitudes contrarias. No es sólo la economía española la que va cuesta abajo y sin freno, son los principios de nuestra convivencia, las reglas del juego que nos dimos entre todos hace ya años y ahora están en venta por un plato de lentejas, por 17 meses más de vivienda en La Moncloa.

Zapatero acaba de decirnos que “en un año y medio pueden pasar muchas cosas”. Sólo desearía que no pase lo que ya está pasando, que no siga subiendo el paro, subiendo los impuestos, y en definitiva aumentando el nivel de pobreza de los españoles. Al andar se hace el camino, pero hay que saber por dónde conviene andar.

 

Ao andar faise o Camiño

Había oído a tantas persoas contar as súas experiencias realizando o Camiño de Santiago, que xa tiña ganas. E foi fai uns días cando puiden empezar a experimentar nas miñas propias pernas algunhas das súas etapas.

É verdade que ten algo que engancha. Serán as paisaxes que che rodean, será a soidade cos teus pensamentos mentres avanzas e vences o cansazo, serán os fitos de pedra do camiño que van indicándoche os quilómetros que faltan para chegar a Santiago, serán os saúdos dos numerosos peregrinos que están facendo o mesmo que ti e que repiten sen cesar ao seu paso ?bo camiño?. Serán estas e outras cousas, pero se camiñar é san para o corpo, facer o Camiño é tamén saudable para a alma.

Sempre mantiven que todos os millóns de euros que se invisten nun ano santo deberían priorizarse en ofrecer un camiño recuperado para o peregrino, unha oferta de albergues e camas que non converta cada etapa nunha carreira para ver quen colle as prazas de aloxamento antes que os demais, unha sinalización adecuada e eliminar as aínda existentes mostras de feísmo urbanístico sementadas polas parroquias que atravesa.

Se para gañar cada etapa do Camiño fai falta esforzo e ilusión, nos camiños do futuro de España, parece que é suficiente con pactos á carta do noso Presidente de Goberno ao que lle basta con garantir a súa permanencia, como dixo algún día, “como sexa”. Pactos escuros, dos que pouco sabemos, pero que se resumen en ceder ante os que piden materias que ata agora eran incuestionables competencias do Estado, a cambio de que o inquilino do Palacio da Moncloa teña asegurado o seu aluguer durante os próximos 17 meses, é dicir, o que lle queda a esta agónica lexislatura.

Se completar 30 quilómetros nun día do Camiño por momentos faise eterno, aguantar 17 meses cos seus días, semanas e horas empeza a parecerme insufrible. E non son présas como se di desde o Goberno, por chegar a gobernar, máis ben é urxencia por cambiar o rumbo das cousas. 17 meses mais camiñado por rutas equivocadas, por direccións prohibidas, por carreiros ao bordo de barrancos, é algo que non nos merecemos os españois. Supón dilapidar o esforzo doutras xeracións, enterrar moitos valores que nos transmitimos de pais a fillos e que agora non só se desprezan senón que premian actitudes contrarias. Non é só a economía española a que vai costa abaixo e sen freo, son os principios da nosa convivencia, as regras do xogo que nos demos entre todos fai xa anos e agora están en venda por un prato de lentellas, por 17 meses máis de vivenda na Moncloa.

Zapatero acaba de dicirnos que “nun ano e medio poden pasar moitas cousas”. Só desexaría que non pase o que xa está pasando, que non siga subindo o paro, subindo os impostos, e en definitiva aumentando o nivel de pobreza dos españois. Ao andar faise o camiño, pero hai que saber por onde convén andar.

0 comentarios: