miércoles, 15 de noviembre de 2017

Las cosas de aquí

Consciente del hartazgo generalizado por la cuestión catalana y de que hay vida más allá de los limites de aquella comunidad autónoma, hoy quiero escribir sobre las cosas de aquí, las cosas de mi Lugo. Siempre que lo haga será desde el respeto a las opiniones de los demás, pero con la pasión de hablar de lo que a uno le gusta y le duele.

Tengo la sensación de que en nuestra ciudad hace tiempo que se ha parado el reloj, en el sentido de echar en falta noticias que hablen bien y mal de las cosas que se están haciendo, y posiblemente sea porque se está haciendo poco, muy poco.

Hay tantos proyectos que siguen durmiendo en los cajones de los máximos responsables de nuestras instituciones, de quienes tienen la responsabilidad y el encargo ciudadano de mejorar nuestra ciudad, tantos, que solo enumerarlos agotaría el espacio reservado para este artículo. 

Desde que en la década de los 90 se abordó la rehabilitación de nuestro casco histórico, hoy ya con su Catedral, Muralla y Camino Primitivo declarados Patrimonio de la Humanidad, han sido muy escasos los movimientos por consolidar y hacer crecer el enorme potencial que languidece dentro del círculo que forman las bimilenarias piedras de nuestra muralla.

Se sigue hablando, año tras otro, de elaborar planes o concursos de ideas para peatonalizar una calle, cual panacea de la transformación, olvidando que lo que se necesita realmente es tener un proyecto en su conjunto y éste se ha de desarrollar progresiva y paulatinamente sin titubeos ni sujeto a los vaivenes electoralistas. Una calle puede peatonalizarse o no, con soluciones diversas que a la vista pueden resultar atractivas, pero lo que nunca debería hacerse es tomar decisiones de manera individualizada y aislada, ocurrencias que tengan consecuencias serias sobre el conjunto de los ciudadanos. Cada medida bien meditada debe ir acompañada de las correspondientes soluciones a los problemas que posiblemente genere.

Así, está bien aplicar medidas que tiendan a humanizar nuestras calles, como creo que demostré al ponerlo en práctica en su día, pero no se puede olvidar nunca al motor de la actividad, al pequeño comercio que durante los últimos años se ha visto castigado por la potenciación de los centros comerciales del extrarradio desde instancias públicas, y que ahora languidece sin muchos visos de recuperación. Sin estos motores de poco servirán los trabajos de chapa y pintura de las carrocerías.

Está bien rehabilitar edificios, pero mejor estaría darles auténtico contenido y utilidad. La Tinería está mejor con casas renovadas pero de no darles utilidad, pública y privada, pronto volverán al estado de deterioro. Facilidades a la iniciativa privada e impulso público para, por ejemplo, potenciar la artesanía de nuestra tierra en la que podría ser la “ciudad de los oficios” dentro de un burgo medieval; un meditado plan que facilite el aparcamiento frente al caos actual, y otras muchas actuaciones, podrían ser formulas para conseguir hacer rentable y atractiva la inversión de tantos millones en rehabilitación. Para que el motor tenga gasolina y no se pare. Para que cuando hablemos de las cosas de aquí podamos volver a sentirnos orgullosos con lo que contemos.

As cousas de aquí

Consciente do farta que está a xente pola cuestión catalá e de que hai vida máis aló de limítelos daquela comunidade autónoma, hoxe quero escribir sobre as cousas de aquí, as cousas da miña Lugo. Sempre que o faga será desde o respecto ás opinións dos demais, pero coa paixón de falar do que a un gústalle e dóelle.

Teño a sensación de que na nosa cidade hai tempo que se parou o reloxo, no sentido de botar en falta noticias que falen ben e mal das cousas que se están facendo, e posiblemente sexa porque se está facendo pouco, moi pouco.

Hai tantos proxectos que seguen durmindo nos caixóns dos máximos responsables das nosas institucións, de quen ten a responsabilidade e o encargo cidadán de mellorar a nosa cidade, tantos, que só enumeralos esgotaría o espazo reservado para este artigo. 

Desde que na década dos 90 abordouse a rehabilitación do noso centro histórico, hoxe xa coa súa Catedral, Muralla e Camiño Primitivo declarados Patrimonio da Humanidade, foron moi escasos os movementos por consolidar e facer crecer o enorme potencial que languidece dentro do círculo que forman as bimilenarias pedras da nosa muralla.

Séguese falando, ano tras outro, de elaborar plans ou concursos de ideas para peonalizar unha rúa, cal panacea da transformación, esquecendo que o que se necesita realmente é ter un proxecto no seu conxunto e este hase de desenvolver progresiva e paulatinamente sen titubeos nin suxeito aos vaivéns electoralistas. Unha rúa pode peonalizarse ou non, con solucións diversas que á vista poden resultar atractivas, pero o que nunca debería facerse é tomar decisións de maneira individualizada e illada, ocorrencias que teñan consecuencias serias sobre o conxunto dos cidadáns. Cada medida ben meditada debe ir acompañada das correspondentes solucións aos problemas que posiblemente xere.

Así, está ben aplicar medidas que tendan a humanizar as nosas rúas, como creo que demostrei ao poñelo en práctica no seu día, pero non se pode esquecer nunca ao motor da actividade, ao pequeno comercio que durante os últimos anos viuse castigado pola potenciación dos centros comerciais do arrabalde desde instancias públicas, e que agora languidece sen moitos visos de recuperación. Sen estes motores de pouco servirán os traballos de chapa e pintura das carrocerías.

Está ben rehabilitar edificios, pero mellor estaría darlles auténtico contido e utilidade. A Tinería está mellor con casas renovadas pero de non darlles utilidade, pública e privada, pronto volverán ao estado de deterioración. Facilidades á iniciativa privada e impulso público para, por exemplo, potenciar a artesanía da nosa terra na que podería ser a “cidade dos oficios” dentro dun burgo medieval; un meditado plan que facilite o aparcadoiro fronte ao caos actual, e outras moitas actuacións, poderían ser formulas para conseguir facer rendible e atractiva o investimento de tantos millóns en rehabilitación. Para que o motor teña gasolina e non se pare. Para que cando falemos das cousas de aquí podamos volver sentirnos orgullosos co que contemos.

0 comentarios: